کمانچه از جمله سازهای زهی – آرشه ای است و جز سازهای محلی و همچنین شهری محسوب می شود. این ساز از دوره صفویه به بعد یکی از ارکان مهم موسیقی ایران به شما می آید. کمانچه در ابتدا دارای سه سیم بوده است که پس از ورود ویلن به ایران، به تقلید از این ساز، سیم چهارم را به آن افزودند. کمانچه در لغت به معنای کمان کوچک است. نام گذاری این ساز به کمانچه به دلیل آرشه آن است که شباهت زیاده به کمان دارد. کمانچه در فرامرزهای ایران نیز نواخته می شود، مانند کشورهای آذربایجان و ارمنسنان که کمانچه خاص خود را دارند. از نوازندگان قدیمی این ساز می توان به آقا مطلب، اسماعیل خان، میرزا غلامحسین، جواد خان قزوینی، موسی کاشی، باقرخان رامشگر، میرزا رحیم مشهدی، علی حسن، علی خان بهاری، رضاحان نیک فر، حسین خان اسماعیل زاده و علی اصغر بهاری اشاره کرد.همچنین از نوازنده های معاصر کمانچه  می توان به هادی منتظری، داوود گنجه ای، علی اکبر شکارچی، سعید فرج پوری، اردشیر کامکار و کیهان کلهر را نام برد.